Kolory robią się jaskrawsze. Nasilają się głosy - Boga lub demonów, na zmianę, wszystko jedno. Już wiem, że za chwilę będę sobie mówił: "to minie to minie to minie". Zawsze jak trwa, wydaje się, że nigdy nie minie.
Głosy przypływają i odpływają. Zmienia się ich nasilenie. Mówią, że przeze mnie ktoś umrze. Moja wyobraźnia podąża za tym i czuję się jak psychopatyczny morderca bez sumienia.
Gdzie moje serce, gdzie? Przecież pamiętam, że je miałem.
Moja dusza w stanie płynnym, w moim mózgu mordercza maszyna.
W końcu to mija. Czasem po godzinie, czasem po tygodniu. Czuję ulgę. Ale to tylko do następnego razu, który, bądźmy realistami - nastąpi.
||VALIS|| szuflada internetowa. radioaktywne szkielety bloków z wielkiej płyty ||VALIS||
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz